عنوان مطلب خبر می‌دهد از آنچه در ادامه می‌نویسم!. بدون شرح و توضیح، احتمالا متوجه منظور من شده‌اید.
در روز قیامت، حیات دنیوی انسان به پایان رسیده است و پرونده‌ی اعمال انسان بسته می‌شود. آدمی در طول عمر خود در دنیا زمان داشت تا از سرچشمه ی رحمت خدا سیراب شود و خودش را به دروازه های بهشت برساند و حالا در چنین روزی اگر ذره ای کم کاری کرده باشد، در درجات بهشت و جهنم جابه جا می شود!
پایان رمضان هم قیامت «نود روز مهربانی» خداست. رجب، شعبان و رمضان تمام شد.. دیگر دروازه ی رحمت خدا به اندازه ی قبل باز نیست ولی باز هم می شود آدم شد! یعنی خدا دوباره به انسان فرصت می دهد...
میگویند همین خدا در یوم الحسرة، حتی یک ثانیه هم وقت اضافه نمیدهد!
امیدوارم که عید فطرتان بدون حسرت باشد!
که اگر هم بود، مثل من هستید؛ بازنده‌یِ نود دقیقه بازی اما امیدوار به وقت اضافه‌ی داور....
خدایا وقت اضافه لطفا ....!
